Η μπροσούρα “Μετανάστευση, προσφυγιά και εργασία” τυπώθηκε σε 250 αντίτυπα τον Απρίλη του 2016 στην Αθήνα και διανέµεται χωρίς αντίτιµο. Δεν αναγνωρίζουµε κανενός είδους πνευµατικά δικαιώµατα. Η έκδοση μπορεί να χρησιµοποιηθεί ελεύθερα για κινηµατική χρήση.
Ολόκληρη η έκδοση μπορεί να βρεθεί εδώ.
Πρόλογος έκδοσης:
Η κυρίαρχη αφήγηση για τους πρόσφυγες και μετανάστες εσκεμμένα κρατάει στην αφάνεια τις αιτίες του ξεριζωμού τους, τις διαδρομές θανάτου που τους ακολουθούν: πόλεμος, οικονομική λεηλασία και την ευθύνη των δυτικών κρατών στη στρατιωτική και οικονομική ισοπέδωση. Ενώ σε δεύτερο χρόνο με ανάλογη χυδαιότητα επιχειρεί να διατυπώσει ως αλληλεγγύη την φιλανθρωπία της κουβέρτας – της σακούλας – του συσσιτίου. Ταυτόχρονα, η βολική στοχοποίηση των «διακινητών» προσπαθεί να αποκρύψει το προφανές: οι δουλέμποροι δεν είναι τίποτα άλλο από «υπάλληλοι» των δολοφονικών πολιτικών της αιματηρής θωράκισης των συνόρων. Έτσι, ενώ παντού στο ευρωπαϊκό έδαφος ξεφυτρώνουν φράχτες, με δολοφονικότερη αιχμή το φράγμα του Έβρου, την ίδια στιγμή ένας φτηνός ανθρωπισμός (με σύντομη ημερομηνία λήξης) απλώνει συρματοπλέγματα στις ζωές των φυγάδων: είναι περιττοί, πλεονάζοντες, ανεπιθύμητοι, ένα μέγεθος για «λογιστική διαχείριση». Παράλληλα, η περιορισμένη αναγνώριση κάποιων ως προσφύγων (κυρίως των Σύρων) διαμορφώνει τους όρους του περαιτέρω θεσμικού και κοινωνικού υποβιβασμού, αποκλεισμού, καταστολής, εγκλεισμού, εκμετάλλευσης ή εξόντωσης των προσφύγων και μεταναστών «χωρίς χαρτιά». Και κάθε μέρα ο αριθμός των πνιγμένων μεγαλώνει.
(Απόσπασμα μιας εκ των δυο αφισών που καλούσαν στη διαδήλωση της 19ης Δεκεμβρίου 2016 στον Πειραιά).
Η μετάφραση του «Wanderung, Flucht und Arbeit» των Wildcat που δημοσιεύθηκε στο τεύχος #99 δεν έρχεται να καλύψει κάποιου είδους κενό στην πολιτική βιβλιογραφία, άλλωστε η ίδια η έννοια του βιβλιογραφικού κενού επινοήθηκε ακριβώς για να απονοηματοδοτήσει το περιεχόμενο της ίδιας της θεωρίας και να το αποκόψει από την αξία χρήσης της. Ειδικά για τα αγωνιζόμενα υποκείμενα. Υπό αυτή την έννοια, η παρούσα έκδοση επιθυμεί να αποτελέσει ένα ακόμα εργαλείο κατεδάφισης της κυρίαρχης αφήγησης και των έμπρακτων βεβαιοτήτων των όποιων φορέων της. Όσον αφορά την τρέχουσα προσφυγική κρίση, οι έν λόγω φορείς, από τους ανώτατους κρατικούς υπαλλήλους μέχρι τους αναλυτές της αριστεράς και από τους θαμώνες των (ιντερνετικών) καφενείων μέχρι ορισμένους ανατρεπτικούς κύκλους, παρόλη την ενίοτε θολούρα των μεταξύ τους ορίων, ανακηρύσσουν (ξανά) τις ανάγκες του γερμανικού καπιταλισμού ως την αρχή και το τέλος της ιστορίας χωρίς να μπαίνουν στον κόπο όχι μόνο να εξηγήσουν τον ρόλο που κλήθηκαν να παίξουν οι πρόσφυγες όσον αφορά την εκεί αναδιάρθρωση όλα αυτά τα χρόνια, τη νομοθεσία για το άσυλο και τον ρόλο που έπαιξαν οι αγώνες τους σε όλα αυτά, αλλά ούτε να διευκρινίσουν συγκεκριμένα ποια μπορεί να είναι η προοπτική επιβίωσης σε μια ευρωπαϊκή βιομηχανική κοινωνία για έναν πρόσφυγα -δηλαδή την προσωποποίηση ενός σώματος, το οποίο δυνητικά περισσεύει και του οποίου η προοοπτική καπιταλιστικής αξιοποίησης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον εγκλεισμό σε κέντρα κράτησης και την επέκταση των συνόρων παντού- σήμερα και όχι μιλώντας με την κεϋνσιανή ορολογία της βέβαιης καπιταλιστικής ανάπτυξης του 1960. Ούτε λόγος φυσικά όσον αφορά την ερμηνεία του γιατί η ίδια η ΕΕ ως κυριαρχικό οικοδόμημα κλονίστηκε περισσότερο από το κλείσιμο των συνόρων, και τις συνέπειες που αυτό είχε στη Συνθήκη Σένγκεν, από ό,τι κατά την περίοδο που συζητιόταν το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Χωρίς να συμφωνούμε με τους Wildcat σε κάθε σημείο, πιστεύουμε πως πρόκειται για ένα κείμενο γραμμένο από εμάς για εμάς, το οποίο μπορεί να συνεισφέρει στην κατανόηση των όσων ζούμε και πολεμάμε. Που δυστυχώς είναι ακόμα εδώ.